Rozdział 9

Liam wyglądał jakby zjadł coś niedobrego. Jego oczy były jeszcze bardziej brązowe niż normalnie, wciągał głośno i gwałtownie powietrze przez otwarte usta. Nagle jego wzrok spoczywający na mnie, przeniósł się na osobnika stojącego obok. Louis dołączył do mnie, nawet nie wiedziałam kiedy. Głowa Liama nagle zaczęła poruszać się w prawo i w lewo skanując otoczenie. Szybkim krokiem ruszył w naszą stronę. Przełknęłam głośno ślinę bojąc się tego. co zaraz miało się stać.

- Co to ma znaczyć? - zapytał głośno wskazując na Louisa.

- Nic. - odpowiedziałam cicho obserwując go cały czas. Bałam się, że może rzucić się na bruneta, a wiem że wtedy go nie powstrzymam.

- Ja widzę co innego. - powiedział Liam patrząc cały czas na zadowolonego z siebie Louisa. Bałam się ich obojga.

- Liam daj spokój to tylko kolega. - wyjaśniłam podchodząc do niego. Położyłam mu dłoń na ramieniu, ale ją odepchnął. Popatrzyłam na niego wkurzona. Rozumiałam to, że może być wściekły na mnie, ale żeby od razu wyżywać się za to? Niedoczekanie twoje, pomyślałam.

- Wiesz co Liam? Wkurzaj się, proszę bardzo. - cofnęłam się o krok od niego, a on dopiero wtedy odwrócił głowę w moją stronę. - Ja nic złego nie zrobiłam – uniosłam dłonie w obronnym geście i wzruszając ramionami, ruszyłam w stronę domu. Podziękowałam jeszcze cicho Louisowi, a ten kiwnął głową i posyłając Liamowi krzywe spojrzenie, wsiadł do samochodu i odjechał.

Będąc już pod drzwiami do domu szukałam w torebce kluczy, gdy nagle ktoś, a wiem że był to Liam, dotknął mojego ramienia.

- Nie mam ochoty z tobą teraz rozmawiać. Jak ochłoniesz to wróć, a może znajdę dla ciebie czas między nauką. - powiedziałam, nie dając mu dojść do słowa, po czym weszłam do domu. Oparłam się o zamknięte drewniane drzwi i westchnęłam głośno. W co ja się wpakowałam?

***

Późnym wieczorem siedząc na środku łózka i próbując się uczyć, ktoś zapukał do moich drzwi. Byłam stu procentowo pewna, że tym kimś był Liam i się nie myliłam. Ze skruszoną miną i nikłym uśmiechem wszedł do środka zamykając za sobą drzwi. Zza pleców wyjął mały bukiecik białych stokrotek i siadając na krześle stojącym obok biurka patrzył na mnie smutnym wzrokiem. Westchnęłam głośno i pokręciłam głową.

- Przepraszam. - powiedział cicho przysuwając krzesło bliżej łózka i wyciągając rękę w moją stronę. Odebrałam od niego bukiecik i dziękując powąchałam maleńkie kwiatuszki.

- Nie wiem co w ciebie wstąpiło Li. Nie pamiętam kiedy się tak dziwnie zachowywałeś. - powiedziałam patrząc mu prosto w oczy. Chłopak tylko spuścił głowę w dół i zawstydzony swoim zachowaniem milczał.

- Dlaczego tak zareagowałeś na widok Louisa? Tylko odwiózł mnie do domu, czy to taka zbrodnia? - dopytywałam.

- No nie, ale...

- Dlaczego musisz mieć zawsze jakieś ,,ale” Liam? Mam prawo spotykać się z kim tylko chcę, mam prawo nawet chodzić na randki, a ty nie możesz mi tego zabronić. - wkurzyłam się, gdy uzmysłowiłam sobie że Liam zachowuje się jak mój ojciec, albo co gorsza zazdrosny chłopak.

- Maggie, posłuchaj mnie. Ja ...

- Nie mogę cię słuchać – przerwałam mu. - Pamiętasz jak było z Adamem? Też ci się nie podobał, też chciałeś zrobić wszystko bym tylko się z nim nie spotykała.

- I tak cię zostawił.

- Wiem, ale...

- Samą na środku parkingu, zgwałconą i ledwo żywą. I gdyby nie ja to byś teraz tutaj nie siedziała i nie użerała się ze mną. - Liam gwałtownie wstał z fotela, a ten uderzył z dużą siłą o kant biurka, na którym nasze wspólne zdjęcie z wakacji stojące w ramce przewróciło się.

Oddychałam głęboko zdenerwowana tą rozmową.

- Nie musisz mi o tym przypominać. Wiem co było i przeszłości już nie zmienię, nie musisz cały czas o tym gadać Liam. Mam tego dość, możesz stąd wyjść? - poprosiłam spuszczając głowę w dół.

- Jeszcze nie skończyłem. Maggie, chcę dla ciebie jak najlepiej, a ty mi to utrudniasz. Wiesz jakie to jest frustrujące?

- Chcesz dla mnie jak najlepiej? - zapytałam z ironią. - Jak najlepiej? - powtórzyłam nie mogąc uwierzyć, że on tak naprawdę powiedział i to w takim momencie jak ten.

Kiwnął tylko głową, jakby to było normalne w świecie pytanie. Zaczęłam się głośno śmiać, położyłam się na plecach, na łóżku i po prostu śmiałam się.

- To dlaczego nie pozwolisz mi być szczęśliwą? - zapytałam po chwili, gdy się uspokoiłam i otarłam strużki łez.

Liam popatrzył tylko na mnie niepewnie.

- Nie patrz tak na mnie. Zadałam ci normalne pytanie. - powiedziałam czekając na odpowiedź.

- Chcesz być z NIM szczęśliwa? - zapytał, podkreślając to znaczące dla mnie słowo.

Pokiwałam głową nie chcąc mu przerywać.

- Nie pamiętasz co było, gdy wróciliśmy do domu i zastaliśmy tutaj jedną wielką balangę? - zapytał siadając ponownie na fotelu. - Przypomnę ci. - powiedział po chwili ciszy panującej między nami. - Zastałaś go z jakąś blondynką przyklejoną do niego. To nie jest odpowiedni materiał na chłopaka dla ciebie, Mag. - dodał poważnym tonem. Może i miał rację, ale Louis nie wyglądał mi na takiego który zmieniałby dziewczyny jak rękawiczki.

- A kto według ciebie jest odpowiednim kandydatem na chłopaka dla mnie? - popatrzyłam na niego z ironią wymalowaną na twarzy. Nie mogłam uwierzyć, że mówimy o takich rzeczach.

Nie odpowiedział, zarumienił się tylko i uśmiechnął lekko. A ja zrozumiałam, że on myślał o sobie. Otworzyłam tylko szeroko usta ze zdziwienia nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa.

- Liam, nie... - zacięłam się. Nie wiedziałam co ja mam mu powiedzieć. Czy krzyknąć czy też udobruchać.

Chłopak popatrzył na mnie smutnymi oczami. Chyba zdał sobie sprawę z tego, że ja nie mogę z nim być.

- Nie Maggie, rozumiem. - powiedział wstając z fotela. Podszedł do drzwi i po prostu wyszedł zostawiając mnie z myślami kłębiącymi się w mojej głowie. I co ja mam teraz zrobić? Straciłam przyjaciela.

***

- No chodź maleńka, nie ociągaj się – jakiś męski, szorstki głos zwrócił się do mnie. Otworzyłam oczy. Było ciemno, a ja znajdowałam się na tylnym siedzeniu jakiegoś samochodu. Poczułam smród papierosów, tak intensywny że wzięło mnie na wymioty. Oddychałam więc głęboko, aby mi przeszło. Poskutkowało, gdy nagle poczułam jak ktoś szarpie za moją sukienkę. Chciałam krzyknąć, ale zakryto mi usta. Chciałam kopać, ale przytrzymywano mi nogi, chciałam płakać ale nie mogłam. Byłam przerażona. Nie wiedziałam, gdzie jestem, z kim, a przede wszystkim co się dzieje. Bałam się.

- No dalej Steve, nie mamy czasu. - warknął inny męski głos za mną. Chciałam odwrócić głowę i dowiedzieć się kim on był, ale nie dałam rady, bo byłam zakneblowana.

Nagle ten cały Steve, którego twarzy nawet w życiu nigdy nie widziałam zdarł ze mną moją bieliznę. Poczułam zimno owiewające moje miejsce intymne, po czym mocne szarpnięcie, gdy wszedł we mnie, tak gwałtownie że aż zapiekło. Chciałam krzyknąć, żeby mnie zostawił, że nikomu nie powiem co się stało, ale nie mogłam. Łzy zdominowały wszystko, a ja przestałam oddychać na moment.

Steve sapał pochylając się nade mną. Całował moją szyję, schodząc coraz niżej. Złapał w usta mój sutek ciągnąc mocno i przygryzając go zębami. Wydałam z siebie jęk bólu. To nie działo się naprawdę, ja nie mogłam być aż taka głupia i dać się przelecieć obcemu facetowi.

- Zostaw mnie. - wyjęczałam, ale zostałam przez to uderzona w policzek, który po tym zaczął mnie strasznie piec.

- Kurwa tak mi dobrze w tobie maleńka. - zajęczał Steve do mojego ucha, a ja prawie że zwymiotowałam.

- Adam będzie zadowolony. - powiedział ten drugi typek.

Adam, właśnie gdzie jest Adam.

- Myślę, że już skończył z tamtą laską. My również, więc możemy się stąd zwijać. - Steve wysiadł z samochodu naciągając spodnie na siebie. Ten drugi, co siedział za mną złapał mnie za ramiona i wyciągnął z auta. Popchnął mnie tylko na zimny asfalt i wsiadł z powrotem. A ja leżałam sama, porzucona na lodowatym podjeździe przed klubem.

- Maggie! - jakiś znany i słodki głos zawołał za mną. Nie miałam siły, aby się odwrócić. Bałam się co ten ktoś może mi zrobić. Nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie dotykał. Nie po tym co stało się przed chwilą. Zostałam zgwałcona...

- O mój boże, Magie. - Liam złapał mnie i przytulił do siebie. - Muszę ci pomóc. - powiedział głaskając mnie po policzku i tuląc do swojej piersi. Wiedziałam że Liam jest tym, którego naprawdę kocham, a on kocha mnie.

***

Przebudziłam się cała zlana potem. Oddychałam gwałtownie i niemiarowo. Znowu wróciły, te głupie sny wróciły. Usiadłam na łóżku i zapaliłam lampkę nocną. Zamknęłam na chwilę oczy kręcąc głową. Dlaczego to mi się przyśniło? Dlaczego akurat teraz, gdy wychodzę na prostą? Dlaczego moja przeszłość znów daje mi o sobie znać, gdy próbuję o niej zapomnieć? Co ja robię nie tak? Co jest ze MNĄ nie tak? Czy wszystko między mną, a Liamem będzie takie jak kiedyś? A może chłopak nie chce być już moim przyjacielem?

Wystawiłam nogi poza kołdrę. Stanęłam na podłodze i na trzęsących się nogach wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół, do kuchni, aby napić się wody. W pomieszczeniu spotkałam Zayna. Zdziwiłam się jego widokiem w domu, zwłaszcza w ciągu tygodnia.

- Co ty tutaj robisz? - zapytałam wyciągając z szafki nad zlewem czystą szklankę i nalewając sobie wody mineralnej.

- Aktualnie to siedzę. - odpowiedział nie patrząc na mnie. Wydawał mi się taki smutny, a jednocześnie przejęty czymś nad czym aktualnie myślał. Postanowiłam się nie odzywać, jeśli będzie chciał to sam mi o tym powie.

Nalałam sobie wody do szklanki i już miałam wychodzić z pomieszczenia, gdy usłyszałam załamany głos mojego brata.

- Maggie.

Odwróciłam się za siebie zaciekawiona co takiego Zayn chciał mi powiedzieć. Stałam i patrzyłam na jego twarz, dopóki nie podniósł głowy i nie spojrzał na mnie.

- Możemy porozmawiać? - poprosił wskazując podbródkiem krzesło po jego prawej stronie. Skinęłam głową i ruszyłam w tamtym kierunku, posadziłam tyłek na wysokim stołku barowym i czekałam co brat ma mi do powiedzenia, upijając wodę ze szklanki.

- Chciałbym ci powiedzieć, że to wszystko co o mnie myślisz jest prawdą. Jestem kretynem, nie potrafię postawić na swoim i nie potrafię odmawiać ludziom. Czasem boję się, bo gdy powiem im nie, to mogą mi coś zrobić. Jestem pieprzonym tchórzem Mag. - popatrzył na mnie, a w jego oczach kręciły się łzy. Nie wiedziałam co mam w takiej sytuacji zrobić, bo jeszcze nigdy nie widziałam Zayna w takim stanie. Jedyne co mi przyszło do głowy, to go pocieszyć.

- Zayn, nie wiem co masz na myśli w tym momencie, ale jeśli ktoś cię szantażuje to moim zdaniem powinieneś iść z tym na policję. - powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.

Nagle jego tęczówki zmieniły kolor na czarny, bałam się go widząc go w takim wydaniu.

- Nie mogę iść na policję. - wysyczał przez zaciśnięte zęby.

- Dlaczego? - dopytywałam. Chciałam po prostu wiedzieć co się z nim dzieje.

- Bo jak oni się dowiedzą to mnie zabiją. - odpowiedział ocierając łzy dłonią.

- Co? - wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia. - Jak to mogą cię zabić? - poprawiłam się na krześle przestraszona słowami brata. Nie mogłam uwierzyć w to co on aktualnie mi powiedział.

- Mogą i to zrobią, jeśli komuś powiem do czego mnie zmuszają. Maggie błagam cię, pomóż mi, proszę. - ostatnie zdanie wyjęczał tuląc się do mojego ramienia.

- Jasne, że ci pomogę Zayn tylko powiedz mi jak. - głaskałam go czule po plecach mając nadzieję, że jakoś damy radę z tym problemem i Zayn będzie bezpieczny.

Brat nachylił się bardziej w moją stronę szepcząc mi do ucha swój plan, jak twierdził jeden z najlepszych jakie w życiu wymyślił. Cóż pozostaje mi tylko się do tego zastosować i pomóc mu najlepiej jak tylko potrafię.

***

Skończyłam rozmawiać z Zaynem około godziny trzeciej. Ustaliliśmy plan na najbliższe dni. Zayn wiedział, że za niecały miesiąc zaczynają mi się egzaminy więc musimy załatwić to jak najszybciej. Prosił mnie bym nikomu nie mówiła, nawet Liamowi. Ale ja i tak z nim nie rozmawiam, więc nie ma możliwości bym mu o tym wspomniała.

Zbliżyliśmy się z Zaynem do siebie przez ostatnią noc. Znów poczułam tę braterską miłość w stosunku do mnie i moje serce od razu się uradowało na myśl, że wszystko wraca na swój prawidłowy tor.

Przebudziłam się około ósmej i o dziwo byłam wyspana jak nigdy dotąd. Może to ta szczera rozmowa z Zaynem mi pomogła, albo po prostu miałam niczym nie przerwany sen. Nie śniły mi się już żadne bzdury z moim byłym chłopakiem w roli głównej. Nie wiem dlaczego akurat tej nocy ten sen wrócił, bo przecież miałam roczną przerwę od niego i takich właśnie snów.

Może to wszystko przez kłótnię z Liamem? Chłopak przypomniał mi o Adamie i o tym co do niego czułam, gdy jego koledzy mnie… nie przejdzie mi to przez gardło. Dlatego lepiej będzie jak skończę ten temat.

Wstałam z łóżka i przeciągając się spojrzałam za okno. Dostrzegłam, że pada deszcz. No cóż takie życie w Londynie, raz słońce a raz deszcz. Pościeliłam łóżko i wyciągając ubrania z szafy poszłam do łazienki. Wybrałam ciemne dżinsy, białą koszulkę z rękawami do łokci i ciemne balerinki. Makijaż zrobiłam minimalny, a włosy spięłam w kucyka. Umyłam jeszcze zęby i zabierając torbę z pokoju zeszłam na dół. Jakie było moje zdziwienie, gdy nikogo nie było w kuchni. Domyślałam się, że mama razem z tatą pojechali już do pracy, a Zayn pewnie wyszedł wcześnie rano. Wzruszając ramionami podeszłam do ekspresu do kawy. Kawa jeszcze była ciepła, więc nalałam sobie duży kubek czarnego płynu i usiadłam przy wysepce kuchennej. Mój autobus odjeżdża za dwadzieścia minut, więc mam jeszcze trochę czasu na zastanowienie się nad sprytnym planem mojego brata. Ustaliliśmy, że Zayn będzie nadal robił t co robił, czyli rozprowadzał narkotyki w naszym mieście, a ja będę jego ochroną. Czyli, że będę go śledzić i pilnować jednocześnie, czy ktoś za nim nie chodzi. Plan sam w sobie powinien wypalić, więc oboje jesteśmy dobrej myśli. Wiadomo trzeba go będzie jeszcze trochę dopracować, czyli jak będziemy się porozumiewać, jakich haseł używać, jak dotrzemy na miejsce, aby ludzie nas razem nie zauważyli. Dzisiejsza noc była dość dziwna, bo jeszcze nigdy nie rozmawiałam z Zaynem tak szczerze, ani nie pomagałam mu, bo ten miał problemy. Kiedyś musi być ten pierwszy raz, a ja poczułam jak się do siebie zbliżyliśmy.

Wiedziałam, że nie mogę się nikomu o tym wygadać. Wiedziałam też że dziś na uczelni muszę zachowywać się naturalnie i nie dać po sobie poznać, że coś się dzieje, bo zaraz by Chloe chciała wiedzieć, a ja nie mogę jej niczego wyjawić. To będzie trudne, ale wykonalne.

Spojrzałam na zegarek myjąc kubek. Dziesięć minut do autobusu, idealnie. Akurat wyjdę i na spokojnie, bez pośpiechu dojdę na przystanek autobusowy. Wytarłam tylko ręce w ściereczkę położoną na blacie i zakładając kurtkę na siebie, ruszyłam do drzwi. Z haczyka obok komody w holu ściągnęłam mój plik kluczy i wychodząc na zewnątrz zamknęłam drzwi. Otworzyłam parasol i schowałam się pod nim chroniąc przed deszczem, po czym przewiesiłam torbę przez ramię. Pogoda nie sprawiała, że poczuję się lepiej w tak trudnym dla mnie dniu, ale jednak cieszyłam się móc wyjść z domu i spotkać z moimi przyjaciółkami.

Kiedy doszłam na przystanek zaczęłam znów rozmyślać na temat planu Zayna. Zadawałam sobie mnóstwo pytań: Czy on wypali? A co jak ktoś się zorientuje? A co jak nas przyłapią? Tyle pytań kłębiło się w mojej głowie i trudno mi było się ich pozbyć. Bałam się, ale to przecież normalna reakcja. Starałam się myśleć o czymś przyjemniejszym. Na przykład o oczach Louisa wpatrujących się we mnie intensywnie. Jego głosie szepczącym mi na ucho jakieś miłe i przyjemne słowa, jego uśmiechu który został wywołany moim widokiem. Tak bardzo pragnęłam go dziś spotkać, porozmawiać z nim o byle czym, ale najbardziej po prostu go trochę poobserwować z daleka. Wiem, to podchodzi pod jakąś chorobę psychiczną, ale ja nie mogłam inaczej. Louis stał się dla mnie kimś więcej niż tylko kolegą ze studiów. Kolegą, przy którym czułam się świetnie. Kolegą, z którym mogłabym robić wszystko. Nie tylko się śmiać czy wygłupiać. Kolegą, z którym mogłabym stworzyć coś...więcej? Uśmiechnęłam się sama do siebie i kręcąc głową, zrozumiałam jaka ja jestem głupia myśląc, że Louis może coś do mnie czuć. Może i tak jest, ale z mojej strony. Nie wiem jak u niego.

Wsiadłam do autobusu i odjechałam w stronę uczelni.

Piętnaście minut później wspinałam się już na drugie piętro do sali, w której miał obyć się wykład. Miałam nadzieję, że moje przyjaciółki już są na miejscu, ale gdy tylko weszłam na sale pełną studentów, od razu je zauważyłam. Machały do mnie ochoczo, a na sam ich widok uśmiech zagościł na moich ustach. Nie miałam pojęcia czym sobie zasłużyłam na takie wspaniałe osoby. Może ktoś, tam u góry był na tyle łaskawy, aby w końcu dać mi być szczęśliwą? Może zobaczył, że coś robiłam źle i zlitował się nad losem małej, głupiutkiej Maggie?

- Maggie, czy ty już to słyszałaś? - zapytała mnie Chloe, gdy ścigałam z siebie kurtkę i usiadłam obok niej.

- O co chodzi? - zapytałam marszcząc brwi. Coś musiało być na rzeczy skoro Chloe była bardziej niż przejęta tą jakże niesamowitą sprawą.

- Nie mamy dziś ostatnich zajęć, czyli to znaczy że nie mamy testu. - prawie, że krzyknęła radując się z tego to powodu. To już rozumiałam dlaczego wszyscy byli tacy uśmiechnięci. Nie ma zajęć = nie ma sprawdzianu.

- To świetnie. - odpowiedziałam posyłając im obydwóm lekki uśmiech, po czym zaczęłam wyjmować zeszyt i długopis.

- Co ty, nie cieszysz się? - zapytała Kate wystawiając jeszcze bardziej głowę zza ramienia Chloe.

- Jasne, że się cieszę. - wzruszyłam ramionami patrząc raz na nią, a raz na Chloe. - Po prostu tyle się uczyłam na ten test, że teraz jestem trochę zawiedziona. - dobra wymówka nie jest taka zła, prawda?

- Och daj spokój Mag, po prostu zacznij się cieszyć. - Chloe szturchnęła mnie w ramię. Popatrzyłam na nią wzrokiem mówiącym: Tak Chloe będę się cieszyć z tego, że mojemu bratu grozi niebezpieczeństwo, zgodziłam się mu pomóc, a do tego sny o moim gwałcie spotęgowały moją irytację na blondynkę. Tak, tak mam się faktycznie z czego cieszyć, pomyślałam sobie posyłając jej uśmiech.

- Louis o ciebie pytał. - wtrąciła Kate, a moje rozmyślania na temat wczorajszego dnia i dzisiejszej nocy rozbłysnęły się jak bańka mydlana.

- Tak? - dopytywałam. Ach tak przecież zapomniałam, że słynny pan Tomlinson czegoś jeszcze ode mnie chce. Czy moje życie musi być aż tak bardzo skomplikowane? Nie mogę wstać rano z uśmiechem na ustach, ciesząc się z nowo zaczętego dnia? Tylko ciągle kłótnie , niedomówienia, przeszłość o sobie cięgle przypominająca. Mam już tego po dziurki w nosie!

- Pytał czy będziesz dziś na uczelni. - wyjaśniła - Powiedziałam, że tak. - dodała uśmiechając się konspiracyjnie do mnie. Coś było tutaj nie tak. Ona coś przede mną ukrywała.

- Ty coś knujesz Kate – powiedziałam pokazując na nią palcem wskazującym. - Coś za moimi plecami. - pokiwałam głową mrużąc oczy.

- Po prostu odwróć się za siebie, to zobaczysz. - nakazała Chloe posyłając mi pełen zadowolenia uśmiech. Zmarszczyłam brwi tak naprawdę nie wiedząc czego mogę się spodziewać, ale czułam że to może być ON. I nie myliłam się. Louis stał obok naszej ławki uśmiechając się do mnie przyjaźnie. Torba zawieszona na jego ramieniu, okulary korekcyjne na nosie, a do tego ten przeszywający wzrok. Czułam, że zaraz zemdleję, dobrze że siedziałam inaczej już dawno leżałabym na ziemi błagając o pomoc.

- Louis – wyszeptałam tylko, gdy chłopak zajął puste miejsce obok mnie. Gdy miałam ciężką noc, gdy nie mogłam poradzić sobie sama ze sobą, on przychodzi do mnie, wygląda jak nie on i jeszcze szczerzy zęby w uśmiechu. To jak spełnienie marzeń. Gdy czegoś potrzebujesz to nagle się pojawia, dodatkowo w pakiecie z kolesiem którego darzę dziwnym, niezrozumiałym dla mnie jeszcze uczuciem. Jestem głupia, wiem to.

- Hej Maggie. Mogę się przysiąść? - zapytał wskazując na swoje miejsce.

- T..t...tttak. - odpowiedziałam jąkając się, po czym usiadłam przodem do tablicy, a bokiem do niego. Obracałam w dłoniach długopis denerwując się. Dziewczyny obok mnie szeptały sobie coś po cichu, ale nawet nie mogłam tego usłyszeć. Krew pulsująca w moich uszach gotowała się, a ja bałam się do niego odezwać. Skąd nagle ta nieśmiałość Maggie, zapytałam siebie w środku. Przecież wiesz, że ten chłopak jest twoim księciem z bajki, jest twoim ideałem, a do tego coś do ciebie czuje. Taa jasne, coś do mnie czuje? Dobre sobie. Tak, przecież dał ci ku temu dowody, powiedział ci to gdy rozmawialiście na twoim osiedlu, zaraz po tym jak wysiedliście z autobusu. Jejku dlaczego ja się ze sobą kłócę? Jestem jakaś dziwna...

- Co słychać? - zaczęłam rozmowę nie patrząc na niego. Nie mogłam, wyglądał za bardzo idealnie aby teraz móc tak na niego patrzeć.

- W sumie to nic ciekawego. Wiesz, że nie ma dziś zajęć? - zapytał przechylając głowę w moją stronę, a ja kątem oka zauważyłam jak się do mnie uśmiecha błazen jeden.

- Wiem właśnie, dziewczyny mi powiedziały – odpowiedziałam wskazując na moje przyjaciółki zajęte oczywiście sobą i spiskujące za moimi plecami.

- Jakie masz plany po zajęciach? - dopytywał.

- Wrócić do domu i się przespać. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Dzisiejszej nocy nie za dobrze spałam, więc musiałam uciąć sobie drzemkę w ciągu dnia, bo wiem że nie mogłabym funkcjonować normalnie przez resztę dnia.

- No co ty? Serio? - zapytał, popatrzyłam po raz pierwszy na niego odkąd usiadł obok. Miał zmarszczone brwi i był wyraźnie poirytowany tym faktem, co do moich dzisiejszych zajęć na popołudnie.

- No tak, a coś się stało? - nie rozumiałam jego zachowania w tej chwili. Był zirytowany tym, że chcę się przespać? To nie jego interes, pomyślałam sobie.

- Myślałem, że wyjdziesz gdzieś ze mną. - powiedział cicho, ale na tyle głośno aby wścibska Chloe mogła go usłyszeć i zaśmiać się pod nosem. Zacisnęłam dłonie w pięści i wiedziałam jedno: skopię jej tyłek jak tylko wyjdziemy z sali.

- Nic nie powiesz? - zapytał Louis wyrywając mnie ze swoich rozmyślań. Nie wiedziałam co się dzieje, zrobiło mi się gorąco, na czole pojawiły się kropelki potu, a ja nie mogłam ogarnąć dlaczego ten jakże wspaniały i cudowny chłopak chce się ze mną umówić? Co on we mnie widział? Byłam przecież przeciętną dziewczyną z lekkim tłuszczykiem na boczkach, matowymi włosami i lekko krzywymi zębami. Nie rozumiałam co on we mnie takiego widział, a dopóki tego nie wiedziałam nie mogłam się z nim spotykać.

- Nie wiem co mam ci odpowiedzieć Louis, ja po prostu... po prostu nie rozumiem. - zaczęłam się lekko szarpać za włosy. Próbowałam zrozumieć go od bardzo dawna i dlaczego to akurat wybrał sobie mnie z setki innych dziewczyn uczęszczających na tą uczelnię. Dlaczego akurat ja?

- Czego nie rozumiesz Maggie? - zapytał.

- To nie jest rozmowa na tę chwilę i w tym miejscu. - odpowiedziałam wskazując na profesora wchodzącego akurat do sali.

- W takim razie umów się ze mną i wtedy to omówimy. - zaproponował posyłając mi uśmiech i patrząc na mnie wyczekująco.

Kiwnęłam tylko głową, zgadzając się, a Chloe i Kate jęknęły z radości, za co Chloe siedząca najbliżej mnie dostała kopniaka w kostkę. A ja wiedziałam, że teraz moje życie może być w końcu poukładane, ale jednocześnie z tajemnicami, o których wiedziałam tylko ja.

_____________________________________________________________

Cześć!

Powiem Wam, że fajnie pisało mi się ten rozdział, mimo że były w nim nieprzyjemne dla głównej bohaterki sceny.

Dużo w tym rozdziale Louisa, ale myślę że większość się cieszy z takiego obrotu spraw.

Dostałam dziś na asku pytanie czy będę dalej pisać opowiadania z 1D, skoro Zayna już nie ma w zespole. Odpowiedź brzmi: tak oczywiście, nie zamierzam przestawać. Jasne, przeżyłam to odejście i nie mogłam słuchać 1D, ani nawet na nich patrzeć przez pewien czas, ale teraz mi już przeszło i dotarło do mnie, że tak po prostu musi być. A my jako fani musimy wspierać naszą "Fantastyczną czwórkę"(tak przeczytałam na twitterze o reszcie chłopaków) i pokazać im, że nadal ich kochamy i jesteśmy tutaj dla nich.

Nie wiem czy dodam jeszcze rozdział przed świętami, dlatego już teraz życzę Wam abyście spędzili je w miłej, rodzinnej atmosferze oraz żebyście odpoczęli, a także cieszyli się z pogody, która mam nadzieję że nie zawiedzie nas w tym roku i słońce zagości na niebie :)

Buziak!